darmadağın olmuş bir gecenin sabahına uyanan gözlerinle…
sen hiç kendini affettin mi,
adın yok aklımda
ortadan bir bulut gibi kaybolurken
gizlice ararken gözlerimle
sırayla bir bir yok oluyor anıların
sessizce kapıdan çıkarken
usulca ışığı kapatırken
yarınları bırakıp giderken
sen hiç kendini affettin mi,
sözlerindeki aldanışa kanmadan
ıslanıyor yağmurun altında bedenin
gözlerindeki yaşla yürürken
hızlı adımlarla kaçıyor yüreğin
ne olduğunu anlamadan
bir gecenin sabahında
birdenbire bitiyor her şey
ve sen. sen.
Sen hiç kendini affettin mi?
üzülme
